Het lied van ooievaar en dromedaris – gure heide, warm bad
Mijn nieuwsgierigheid en drang naar efficiëntie… Ik sloeg twee bromvliegen in één klap door dit boek te beluisteren; tijdens huishoudklusjes en onderweg. De meanderende zinnen, de levenslopen en woeste heidelandschappen, ze omhullen als een warm bad. Bijna begrijp ik het leven.
Plot samenvatting
Boekcitaat
En hoe Millicent volgens recensenten de emoties van haar hoofdpersoon, Mercy Lee Everill, zo openhartig heeft beschreven als geen andere schrijver ooit eerder bij een vrouwelijk personage heeft aangedurfd. En Eliza, zo citeert Grace de verontwaardigde recensent van de Quarterly Review, schijnt uitzonderlijk veel talent te hebben, dat zij echter moedwillig aan deze nachtmerrie van een roman heeft vergooid.
Kracht van dit boek
– Meanderende zinnen, vol beeldspraak, benoemde emotie, sferische setting.
– Duidelijke structuur: leven en dood van 11 vertellers; intermezzo’s met tekst uit biografieën, Eliza’s boek en aantekeningenboekje.
– Thema’s: de eenzaamheid van het leven, uit liefde willen opgaan in een ander, maar die nooit echt kennen, troost in fantasie en dan de dood. De ongrijpbare tijd.
– Herhalingen in plotelementen geven samenhang. Toeval in chaos? Toch goddelijke voorzienigheid?
– Geïnspireerd door Emily Bronte en Wuthering Heights. (zie info op Anjet Daanjes website).
– Door jaartallen en feitelijkheden voelt het boek als een biografie, maar dan meer waar.
Persoonlijk minpunt
Luisterend merkte ik het niet, maar lezend mis ik de leestekens voor gesproken zinnen wel, als rustige houvast voor het oog. Maar juist daardoor leest de tekst sneller en leeft ze meer.
#Wijshack
– Het leven is een raadsel dat oplost in de dood.
– Zelfs in chaos kun je verbanden leggen, zin formuleren. Waar? Waardevol? Of alleen illusie?
Heide, wind, grauwe wolkenluchten, leven, dood. Luisterend, verteld door verschillende stemmen, drong het nog directer binnen. Dit was mijn 1e luisterboek.