Over Ada

Dokter worden

Al vroeg op missie

Vanaf de kleuterschool was ‘dokter worden’ mijn missie. Het eerste wat ik tekende in de kleuterklas was een poppetje met een gipsbeen, op krukken. Mijn pop Femke was mijn favoriete patiënt. Wanneer mijn broer haar door de kamer smeet, wilde ik haar daarna beter maken. Ze had altijd haar arm in een mitella, of haar been in het verband. Of allebei.

De paplepel

Ik kom niet uit een doktersfamilie. Mijn beide ouders zaten in het onderwijs, mijn vader als docent scheikunde en mijn moeder als psycholoog/orthopedagoog in (speciaal) basisonderwijs. Geneeskunde is me dus niet met de paplepel ingegoten. Onafhankelijkheid en (financiële) zekerheid zijn dit wel: ‘volg een goede opleiding, stop nooit met werken wanneer je kinderen krijgt, zorg dat je jezelf kunt bedruipen.’

Beter maken

De vader van mijn beste vriendinnetje was huisarts en voerde zijn praktijk vanuit huis. Als ik bij haar speelde, was de deur van zijn spreekkamer potdicht. Onweerstaanbaar voor een nieuwsgierige kleuter: ‘wat gebeurt daar achter die deur?’ Dokters vond ik iets magisch hebben: mensen beter maken… Hoe spannend en interessant is dat?! Hoe werkt je lichaam, wat zit er onder je huid? En hoe denkt je brein? Genoeg kennisgebieden om me in te verdiepen; ik hou van verbanden leggen en beter weten. Een witte jas wilde ik dolgraag dragen − symbool van expertise en in-control-zijn, maar ook een kledingstuk waar je jezelf achter kunt verschuilen.

Dialoog

In de praktijk blijft het bijzonder hoe mensen hun verhaal, hun lijf, hun leven aan me toevertrouwen. Ik hou van interactie en dialoog. Ik merk dat zekerheid door structuur, complexiteit versimpelen en zelfleiderschap dingen zijn waarin ik mijn patiënten graag coach. Wanneer je lichaam je in de steek laat, is daar vaak behoefte aan.

Meer

De verantwoordelijkheden en tijdsinvesteringen die ‘dokter zijn’ vergen, lieten lange tijd weinig ruimte voor iets anders. Maar het bleef knagen in mijn lijf, ergens diep vanbinnen: ‘ik wil meer. Ik ben meer…’

‘Verzinsels tot leven wekken’

Schrijver worden

Leren lezen

Als nieuwbakken kleuter was ik teleurgesteld: alleen maar simpele plak- en knutselwerkjes. Hoe saaai… ‘Ik wil leren lezen en schrijven!’ Ik trappelde van ongeduld. Gelukkig hadden we thuis in de studeerkamer een plank vol leren-lezen boekjes van mijn moeders werk. Daarmee leerde ik mezelf lezen. Dat ging niet zonder slag of stoot. Soms vlogen de boekjes spontaan door de kamer.

Voorbeelden

Vanaf groep 3 begon ik te schrijven. Verhaaltjes over ‘An, Jan en de bal’ en gedichtjes, schriften vol. Toen ik een jaar of 8-9 was, las ik Matilda en de Heksen van Roald Dahl: actie, humor, spanning, magie en megaslechteriken – fantastisch! Zo wilde ik ook schrijven. Maar was dat niet onmogelijk? Een zeepbel die uiteenspat als je hem hardop benoemt? Nadat ik een jaar later Jan Terlouw ontdekte, zei ik tegen mezelf: ‘zie je, kinderboeken schrijven en een serieuze baan gaan prima samen.’ Schrijver worden was een geheim doel, verborgen in een achterkamertje van mijn hoofd.

Veilig pad

Al creërend zocht ik mijn pad op de basisschool en middelbare school. Teken-, schilder-, naai- en knutselspullen waren niet aan te slepen, de snippers dwarrelden in het rond – schrijven gaf geen enkele troep. Ik kom uit een nuchter Fries gezin, maar waar mijn creatiedrang vandaan komt? ‘Leuk, die creatieve hobby’s. Iets voor in je vrije tijd.’ Ik koos niet voor een creatief beroep, maar ging voor de geneeskunde.  

‘Schrijven is toveren met taal’

En nu?

Later is nu

Creativiteit vormgeven naast mijn intensieve baan en gezinsleven voelde jarenlang als een worsteling. Te weinig maken, laat staan mijn creaties verbeteren, voelde opgesloten en onaf. Ik raakte uitgeput van het ‘hogere management,’ te weinig rust en het opzij schuiven van mijn eigen dromen. Misschien herken je dit.

Na het afronden van mijn proefschrift en medische specialisatie tot reumatoloog eind 2014 kwam de kanteling. Samen met mijn man (Wouter) en drie kinderen (Evelijn, Filip en Julius) settelde ik in de Achterhoek. Uitgeput en werkeloos zat ik thuis. Noodgedwongen keek ik eens goed om me heen: ‘ik wil me stretchen, buiten comfortzones – ontwikkeling, uitdaging, verdieping… Mijn visie reikt verder dan mijn vak!’ Per 2016 kreeg ik een werkplek die ruimte overlaat voor andere ambities, voor verbeelding en levenskunst. Door 33~36h/w dokteren zorg ik beter, in balans en verbonden met creativiteit. Over de jaren sterkte ik mijn conditie, van lichaam en geest.

Sinds ik veertig geworden ben, besef ik dat ‘later’ nu is. En later dan dít laat ik het niet worden. Hoog tijd voor doelgerichte actie! Waarom zou je als volwassene niet kunnen worden wat je wilt?

Alles kan

De verhalen uit mijn achterhoofd plaats ik nu op de voorgrond. In verhalen kan alles en kun je zijn wie je wilt. Een dokter die verhalen vertelt, en een schrijver die beter maakt. Schrijven is toveren met taal!

Outside the box

Voor ‘outside the box’ denken heb je een box nodig. Stevige wanden die rechtop staan en inhoud voor zwaarte, verankering. Zonder box is het los zweven, waaiend met de wind mee. De box geeft houvast, structuur en zekerheid – voor mij zorgt mijn dokterswerk daar voor. Daarnaast schrijf ik, zeker 2 dagen per week. Ik schrijf blogs waarmee ik inzichten uitdokter en werk aan mijn 9+ jeugdboek over Lieve Feekstra. Het is heerlijk is om ‘all out’ te gaan!

Wereldreis

Graag nodig ik je uit om samen te reizen, want samen kom je verder. Beter maken’ is mijn missie in alles wat ik doe. Met deze rode draad hecht ik dokteren aan schrijven. Daarom deel ik #wijshacks en hickups die ik onderweg op mijn schrijfavontuur vind. Lessen uit mijn eigen belevenissen en uit verhalen van anderen, afsnijroutes die de reis beter maken. Ik hoop je daarmee te inspireren tot het verwezenlijken van jouw fantastische verhaal.

‘Verhalen geef je door’

COPYRIGHT? © COPY left! Fantastisch als je inhoud van deze site wilt delen! Deel deze verhalen vooral met je vrienden, je klasgenoten, je collega's, je buren, je hond... Vermeld aub wel www.adarussell.nl als bron erbij 🙂